نمیدونم واقعا چرا اینطوری شد تو زندگیم کجا اشتباه کردم کدام راه را کج رفتم که سرنوشتم شد این.اوایل به هیچ عنوان نمیتونستم قبول کنم همیشه فکر میکردم که شاید دارم خواب میبینم و الانه که از خواب بیدار بشم ولی با گذشت زمان یواش یواش باورم شد که نه خواب نیست بلکه یه واقعیت تلخه که خواه وناخواه باید باور کنم.باید باور کنم که تو اون تصادف من به همراه پاهام خیلی چیزای دیگمم را از دست دادم.غرورم همه ارزوهام اینده ام.کاش هیچوقت اون روز به عروسی نمیرفتم کاش تو زندگیم دوستی نداشتم کاش تو اون لحظه خدا همراهم بود کاش.....

نوشته شده در چهار شنبه 18 اسفند 1389برچسب:,ساعت 21:47 توسط بایرام و سمیه| 2 نظر |